Za 2 miesiące, 8 maja 2024 roku, skończyłby 100 lat. Niestety, nie doczekał tego pięknego jubileuszu. Zmarł wczoraj, 5 marca 2024 roku. Ostatnie pożegnanie pułkownika Bolesława Chamielca w sobotę 9 marca br. na stargardzkim cmentarzu przy ul. Kościuszki.
Płk Bolesław Chamielec był weteranem – kombatantem II Wojny Światowej, żołnierzem I Armii Wojska Polskiego, kawalerem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
NOTA BIOGRAFICZNA:
Bolesław Józef Chamielec ur. 8 maja 1924 w Witosówce pow. Trembowla, woj. Tarnopol oficer Wojska Polskiego. Od listopada 1945 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim jako żołnierz zawodowy. Od czerwca 1945 do 1947 roku walczył z Ukraińską Powstańczą Armią. W okresie służby był m.in. wykładowcą w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Pracował też w administracji wojskowej. 31 lipca 1975 roku został zwolniony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia.
Po przejściu do rezerwy podjął pracę na stanowisku inspektora do spraw obronności i obrony cywilnej w Urzędzie Miasta i Gminy Maszewo oraz w Urzędzie Gminy Marianowo. Do 1939 roku uczęszczał do szkoły podstawowej w Trembowli. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i deportowany do Związku Radzieckiego w rejon Priłużski Komi ASRR, osiedle specjalne Łopja.
Od lutego 1940 roku do maja 1943 roku pracował przy wyrębie lasu. W maju 1943 roku dowiedział się o formowaniu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki i zgłosił się na ochotnika do Wojenkomatu – Objaczewo. 17 maja 1943 roku został wcielony do 1 pułku artylerii lekkiej jako zwiadowca. Brał udział we wszystkich operacjach 1 Dywizji Piechoty od Lenino aż do Łaby. W czasie walk awansował na dowódcę plutonu zwiadu. W czasie działań wojennych był dwukrotnie ranny i kontuzjowany.
W dniu zakończenia wojny skończył 21 lat. Po zakończeniu wojny pozostał w służbie zawodowej w 2 Pułku Artylerii w Szczecinie i tam poznał swoją żonę Zofię.
W 1952 r po ukończeniu kursu w WSArt został wykładowcą taktyki w Toruniu. Służbę zawodową po 33 latach służby zakończył na stanowisku kwatermistrza w 1 Brygadzie Łączności w Wałczu w 1975 r. Jako emeryt pracował jeszcze wiele lat w OC.
W czasie walk na Wale Pomorskim za wykonanie trudnego i niebezpiecznego zadania odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Odznaczony także wieloma odznaczeniami bojowymi, państwowymi m.in. Krzyżem Walecznych Zasłużonym na Polu Chwały, Krzyżem Zasługi, Medal Bitwy pod Lenino, medalem za udział w Walkach o Berlin, Krzyżem Zesłańców Sybiru, KKOOP i wieloma innymi odznaczeniami resortowymi i związkowymi.
Był członkiem Związku Inwalidów Wojennych RP i BWP, Związku Sybiraków. Z żoną Zofią wychowali syna i córkę, doczekali się wnucząt i prawnucząt.
